KARLI KAYIN ORMANINDA 

  

 

Karlı kayın ormanında 

yürüyorum geceleyin. 

Efkârlıyım, efkârlıyım, 

elini ver, nerde elin?

 

Ayışığı renginde kar, 

keçe çizmelerim ağır. 

İçimde çalınan ıslık 

beni nereye çağırır?

 

Memleket mi, yıldızlar mı, 

gençliğim mi daha uzak? 

Kayınların arasında 

bir pencere, sarı, sıcak.

 

Ben ordan geçerken biri : 

"Amca, dese, gir içeri." 

Girip yerden selâmlasam 

hane içindekileri.

 

Eski takvim hesabıyle 

bu sabah başladı bahar. 

Geri geldi Memed'ime 

yolladığım oyuncaklar.

 

Kurulmamış zembereği 

küskün duruyor kamyonet, 

yüzdüremedi leğende 

beyaz kotrasını Memet.

 

Kar tertemiz, kar kabarık, 

yürüyorum yumuşacık. 

Dün gece on bir buçukta 

ölmüş Berut, tanışırdık.

 

Bende boz bir halısı var 

bir de kitabı, imzalı. 

Elden ele geçer kitap, 

daha yüz yıl yaşar halı.

 

Yedi tepeli şehrimde 

bıraktım gonca gülümü. 

Ne ölümden korkmak ayıp, 

ne de düşünmek ölümü.

 

En acayip gücümüzdür, 

kahramanlıktır yaşamak : 

Öleceğimizi bilip 

öleceğimizi mutlak.

 

Memleket mi, daha uzak, 

gençliğim mi, yıldızlar mı? 

Bayramoğlu, Bayramoğlu, 

ölümden öte köy var mı?

 

Geceleyin, karlı kayın 

ormanında yürüyorum. 

Karanlıkta etrafımı 

gündüz gibi görüyorum.

 

Şimdi şurdan saptım mıydı, 

şose, tirenyolu, ova. 

Yirmi beş kilometreden 

pırıl pırıldır Moskova... 

 

 

                                                        14 Mart 1956, 

                                                        Moskova, Peredelkino